.......

نمیدانم در این همهمه و شلوغی که ذهن آشفته ی من در آن می زید ، جایی برای تو هست یا نه ؟؟؟ نمی دانم این همه راندنت از من دلیلش چیست ؟؟؟ شاید من محکومم به حیات و نمی توانم در این مسیر کنارت باشم . راستش وبلاگهای دوستان را که میخوانم می بینم که تنها نیستم . همه در حال گریزیم و گریز من از توست . نمیدانم شاید مثل روزهایی که میدانستم بودنم با تو پایانش نبودن است و ماندم .... و شاید نه !!! نمیدانم ... بازهم نمیدانم .باز هم نمیدانم چرا همه از من دلیل میخواهند ، بخاطر رفتن ، بخاطر قدم زدن ، بخاطر فکر کردن ، بخاطر زل زدن به آسمان ، بخاطر نوشتن ... و من انگار از این همه چشمان پرسشگر می گریزم . نه نمیدانم .... گیسو راست می گفت .... دارم بهانه میگیرم .نمی دانم .

دیگر نگران کلاغهای سپید در بند مانده نیستم . میخواهم این وجود پر درد و تفکر خویش را سبک کنم . انگار اگر تنها باشم مجبور نیستم توضیح دهم . شبهایی که بیدار می مانم یا گریه میکنم یا روزهایی که ساعتها قدم می زنم و دلیلش دیوانگی نیست . اگر بمانی شاید من نمانم و شاید ماندنت جز دردسر و تکلف برای من نباشد . تو هرگز مرا نخواهی فهمید . شاید اینها که ایجا هستند مرا بهتر از تو بشناسند . و این است که نزدیک شدن این کلاغهای سپید را میسر می سازد .

من با تو محکوم خواهم بود به زندگی در دنیایی که متعلق به من نیست . شاید عمر من در این دنیای مجازی یکساله برایم از لذت بخش تر از هزاران سال زندگی در دنیای تو باشد . من متعلق به اینجا هستم . متعلق به فضایی که بالهایم باز می شوند و رهایی و آزادی را با همه وجود نفس میکشم . نمی توانم از خود دفاع کنم . نمی توانم دلیلی بیاورم که به مذاق این جمع آدمکهای اطرافم خوش بیاید . فقط می دانم که نمی توانم . از من بگذر . چنان که روزی من با تو از همه خواسته هایم گذشتم . چقدر از تو دورم ... حرفهایت را نمی فهمم . همانگونه که تو حرفهایم را نمی فهمی .من و تو حضورمان در کنار یکدیگر مانند دو جسم خاکی ، بی هیچ لحظه و احساس مشترک ادامه خواهد یافت ، اگر تو کمکم نکنی ونگذاری .... من حتی یک کلمه از این نوشته را که حرف به حرف آن از قلبم جاری شده را سانسور نمی کنم . 

تقدیم به تو ....