خدا...........

باز سردم است .....

و تا همیشه منتظرم خواهند گذاشت برای یک کلمه،

یک حرف  ،

و یک احساس ....

و این لحظه تا ابدیت جاری خواهد ماند

و این انتظار بی انتخاب من زنده مانده است ....

و جالب است که بهتر از من ، در من می زید ....

و من هنوز به لحظه ی آن فریاد سهمگین و جنون آمیز فکر میکنم

و در خیال خام خود در یک ارتفاع خیلی بلند ،‌در جایی که باد مرا تکان میدهد ، فریادی از اعماق وجودم می کشم .... و متولد می شوم !!!!!!!!!!

از تصویر رویاهایم خسته شده ام.... و گریزم از نوشتن خستگی است ، از مرگ ، از

جدایی و رفتن ....

و در این فکر هستم آیا کسی که این لغات را میخواند ،احساس اکنون مرا به اندازه ی

یک هزارم آن خواهد فهمید ؟؟؟

کلمات را ممنوع کرده ام... خودم را فراموش کرده ام .... برای خودم یک پا سانسورچی شده ام...

کلمات را ممنوع کرده ام.... کلمات درد ، خستگی ، جدایی ، گریه ، نتوانستن ....

شاید خدا را هم سانسور کنم !!!!

خدا در همه ی درد های من بوده ، و چه بنده ی خاصی هستم من که راضی ام به دوزخ و آتش او .... گاهی فکر میکنم سوختن هم لذت خودش را دارد ....

مهیار میگوید انسان دوباره و چند باره بدنش خلق می شود و میسوزد !!!!

این هم روزی عادت میشود ....

نه حقیقت ندارد .... ایمان دارم و خدایی را می پرستم که مرا به خاطر زندگی سراسر خطا و خیره سری ام می بخشد !!!! و من هنوز جهنم را باور نکرده ام .... آتش را باور نکرده ام ....

شاید ندانم انسان چیست و خلقت برای کیست ، اما خدایی را می پرستم که لاقل از خودم بخشنده تر است . منی که تحمل زجر کسی را ندارم ....

و خدا هزاران برابر و بیشتر از من مهربان است !!!!!!!!!!!!!!! 

سمانه